Çağlar Simsoy

Ben nasıl düşünürüm? Aklımın nasıl çalıştığını tam anlayıp izah edemem, fakat düşünme tarzımı açıklayabilirim. Yazdıklarım bir miktar yardımcı oluyorlardır. Hiçbir olasılığı elemiyorum. Matematiksel bir değer veremesem de olgulara bakarak ihtimali yükseltiyor veya düşürüyorum. — Var, yok — Ne var, ne yok — Hem var, hem yok Düşünme tarzımın doğanın “düşünüşüne” uygun olduğu kanaatindeyim. Bilimde amaç, mutlağa ulaşmaktır. Gerçek ise, mutlağın olmadığıdır. O halde geçici mutlak ile yetinmek durumundayız. Gerçekliği bu şekilde algılıyoruz. Pek, yasa bulamaz mıyız? Mutlak yasalar da mı yok? Olmalı ve var. Örneğin, mutlağın geçiciliği. Dönüşüm, değişim, evrim, evrenin yasaları olarak karşımıza çıkıyorlar. Gerçeklik için, “biriken olasılıklar” tanımlamasını getiriyorum. Bu olasılıklar ortadan kalkmıyor veya değişmez “şekle” bürünmüyor. Peki ne oluyor? Evrende tanımladığımız her nesne madde/enerji alışverişinde bulunduğuna göre, olasılıklar arasında da benzer bir münasebet bulunmalı.

yaşarken küçük ölümlerdi vazgeçtiklerim bir daha dönmemek üzere bir daha görmemek üzere akıllarına gelmezken durmadan savaştığım küçücük bir müsabakayı kazanmak için attıkları hamle benden lekeleri götürdü ayıbıma ortak oldular bir küçük savaşta tahta atımdan yuvarladılar oyunun bittiğini anladım artık eski ben olamazdım haklılıklarına tapınan vahşiler beni tanrılarına kurban ettiler zaten hiçbir yerde durmuyorum neye yarar git deseler ademoğlu diyor dost işimi müşkül kılar o yüzden severim düşmanım cennetlik eder o yüzden severim benim kanım dökülüyor sizinse insanlığınız

İlişkiler hamur gibidir Kabarır kabarır çatlar

Ben neyim (sen nesin) diye soruyorlar. — Sen nesin? Cevabın ilk madde kadar öz hale gelebileceğine inandığımdan aksetmekte zorlandım. Sonra buluverdim: — Ben bir olasılığım. "–lık" ekini atabiliriz. Böylesi daha öz: — Ben olasıyım. Bu şekilde yazdığımda mana tümden değişiyor. İhtimalken muhtemele dönüşüyorum. İki durum da aslıma aykırı düşmez. — Olasılık — Olası Daha köke, asıl köke inelim: — Ben, ol’um. Bu da ben “o’yum”la aynı. — Olasılık — Olası — Ol — O Manadaki derinlik bilmem görülüyor mu? Ben bir olasılığım. Adım ihtimal, diğer adım muhtemel. İsmime yüklenebilecek kadar varım. Dün yoktum, yarın olmayacağım. Bugün… Bu soruyu hep sorarım: — Dün yoktuk, yarın olmayacağız, bugün niye varız? Yanıt diye şunları söylerim: — Aslında hep varız. veya — Bugün de yoğuz. Şimdi, geçmişe dönüşüyor. Soruyu sorduğum anları hatırlıyorum, şimdi değiller. Peki, o anlara ne oldu, nereye gittiler? Zamanı düşünerek çözemiyoruz. Hareket belki daha çok yardım

Biz’den geriye ne kaldı En taze dostluklarda bile Küf kokusu burnumda Suçlamıyorum kimseyi Bizde insanlık yıprandı