Çağlar Simsoy

İnsana lanetmiş gibi bakmayın Bu dünyaya suçlu düşmüşmüş Yakarmış, yıkarmış, acımasızmış Dünya bizden çok önce de vardı Üstüne gökdelenler dikilmeden önce Alev kusar, bazen de zangırdardı Bir yanı kavrulurken bir yanı donardı Bizsizken de huzursuz bir ihtiyardı Bırakın boş yere böbürlenip durmayı Gaia’nın beyin özürlü çocuklarısınız Ne zarar verebilecek kadar güçlü Ne yanacak kadar günahkârsınız

— Hadi A da gitti söyle artık. — Hah hah… Harika! * * * — Bu konu hakkında tek bir cümle söylerse, biter. Yani benim gözümde biter. — Ne yani bir söz yüzünden bitirecek misin arkadaşlığını? — Hayır. Onun sadece sana söylemeyeceğini biliyorum. * * * — Niye gülüyor bu? — Ne bileyim. Gülünecek bi’şey görmüştür. — Ne görecek gülünecek? Televizyon bile yok odasında. * * * — Bakalım büyüyünce de aynı fikirde olacak mısın? — Evet olacağım. * * * — Bir idealin yok mu? — Olmak istediğin biri yani? Bizim var. — Biz? — Yani benim. Senin var mı? — Yok. Bi’ halt olabilseydim şimdiye kadar olurdum zaten. * * * — Neden bu böyle? — Bi’ oyun. — Bi’ oyun? — Evet — Ama ben böyle oyunun ta a.. koyayım. * * * — Evini özlemez misin mesela? — Özlerim — Ne yaparsın? — Televizyonu açarım, olur biter.

Uzakta olanın boşluğudur duyulan Oysa yakındayken hiçliği doldurur Bir kelimeyle anlamlanır yoksunluk Özlem, bu sakatlığa bulduğumuz ad

Ah yalan dünya Ah zalim dünya Yanaklarından kan damlayan Çocuğum dünya Al beni dercesine Çağır beni dercesine Gözlerime bakıyor Bense mağrur görünmekteyim İçim paramparça Derimde en ufak çizik olsa Balon gibi ayrılacağım Havaya karışacak kederim Ah şu gurur denen nesne Diyemedim, diyemedim Sevdiğimi söyleyemedim Eriyordum Toprağa karışıyordum Çiçek açıyordum Boş ver Geçti gitti Geçtim gittim