“Yemliyorum aç kalbimisenden kalan o son kırıntılarla”
(Bir damla)
Bence senenin en başarılı albümlerinden biri. Tanıyanın, bilenin pek fazla olmadığını tahmin ediyorum. Önceki albüm tanıtımımda da belirttiğim gibi sayılarla pek fazla ilgilenmiyorum. Uzun ömürlülük bence daha önemlidir. Bu sene çıkmış bir albümün uzun ömürlü olacağını söylemek, biraz kehanet oluyor. Dinleyenlerin takdirine ve zamanın sınamasına bırakmak gerek.
Tarzının “alternatif rock” terimiyle belirtildiği birkaç siteye rastladım. Açıkçası, müziğe taksonomi uygulamanın, biyolojidekinden çok daha başarısız ve faydasız olduğunu düşünüyorum. Eğer illa bir terim kullanacaksak, “popüler rock” terimini kullanmayı tercih ederim. Önemli değil. İşin bu kısmını da sanatı anlaşılmaz ve sıkıcı hale getirmekte başarılı sanat tarihçilerine bırakıyorum.
Şarkılar bilgisayar enstrümanları değil, canlı kayıtla hazırlanmış. Kaan Altınova’nın tarzına da ancak böyle bir çalışma yakışırdı. Albüme, üçüncü parça olan “Zor Gelir”den sonra kulak kesilmiştim. Birkaç şarkı atlıyorum ve onun ardından da “Aynı Şehir Aynı Sen” geliyor. Bu parçaları daha çok sevmemde dalga aralıklarının geniş olmasının etkisi vardır muhtemelen. Diğer şarkılara haksızlık etmemek için, gayet başarılı ve özgün olduklarını belirtmem gerekiyor.
Albümün kapanış parçası, aynı zamanda "DeliDumrul Kurtlar Kuşlar Aleminde" filminin müziği olan “İstanbul”. Salih Korkut Peker cümbüşüyle şarkının ruhu oluvermiş. Aynı ismi, düzenlemede de görüyoruz.
“Sor beni, haydi bul beni
Gömdüğün gibi çıkar beni
Sildiğin gibi yaz hadi İstanbul”
(İstanbul)