— Sen cidden beni korkutmaya başladın. Söyler misin neler oluyor?
— Söyleyemem, bilmiyorum.
— Yazdıklarında cevabı saklı değil mi?
— Mümkündür fakat profesyonel bir bakış gerekiyor.
— Kendi kendini sen bile çözemiyorsun öyle mi?
— Çözemiyorum ve itiraf ediyorum gizli deliyim ben.
— Aman ne gizli ne gizli!
— Ne yani dışarıdan belli oluyor mu?
— Yazdıklarından oluyor kuzum.
— Kuzum deme bana.
— Doğru kart koçsun sen.
— Sus be sus. Git başımdan.
— Hah. Bu söz bu kadar yerinde kullanılabilirdi.
— Sahi mi, beğendin mi?
— Çok.
— İyi. Git başımdan.
— Kim hancı kim yolcu de bir yol, bakalım çaresine.
— Arkadaş şarkısını hatırladım birden.
— Ne olmuş?
— Çok cıvık bir şarkı. “Ortak olmak her sevince, her derde kedere ve yürümek ömür boyu beraberce el ele.” Aman, tecavüz edecekmiş gibi üstüme geliyor bu şarkı.
— Sen var ya zırdelisin.
— Kim hancı kim yolcu belleyelim, kim deli kim zır onu da buluruz.
— ...
— Sustun. Ömür boyu el ele ne be! Hiç mi terlemez o el, yazı var, kışı var.
— Bir kıvılcım düşer önce büyür yavaş yavaş.
— Yaa... Yanardağ patlıyor onla el ele. Arkadaşlar ya.
— Niye? İnsan ölürayak el ele olmak istemez mi?
— İster. Bir bakarsın Volkan’lı olursun, Mr.Spuck’la evlenirsin, yanmışsın arkadaş.
— Tamam yeter anladık. Saçma bir şarkı.
— Dur hırsımı alamadım daha. Nasıl bitiyor o şarkı.
— Yollarımız ayrılsa bile...
— Hah. Hani ömür boyu el eleydi? Hemencecik tüymenin de yolunu yapıyor.
— Bir dakika, sen niye konuyu değiştirdin.
— Değişsin, halel gelmez. Muhteviyatında şiddet olmayan sevgiden haz almıyorum ben.
— Bir bakarsın sağlı sollu dalmışsın arkadaş.
— Tabi tabi, kırbacın şaklat, acıt canımı, inim inim inlet beni arkadaş. Ama bir zahmet el ele.
— Başka şarkı var mı böyle, tüylerini diken diken eden.
— Var. “Orada bir köy var uzakta. Gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzdür.”
— Dur söyleme. Hem kıçını kaldırıp ilgilenmiyorsun köyle, hem de sahipleniyorsun, pes vallahi.
— Ben farklı ifrit olurdum ama sen de haklısın, değişik bir yaklaşım. Zaman zaman seviyorum seni.
— Beni.
— Evet beni.
— Çizgi romanım bile yapılır benim yakında süper-ego diye.
— Of git başımdan, yüz vermeye gelmiyor sana.
— Yahu ne geçimsiz adammışsın. Ayrılalım o zaman.
— İnme.
— İneceğim.
— Ego inmez kişilik bölünmez. Sana vereceğim bir tek beyin hücresi yok. Ya seversin ya ilaç kullanmaya başlarım.
— Aman senin neyini seveceğim, delisin sen deli.
— Madem deliyim ne diye benimle konuşuyorsun.
— Ben kimseyle konuşmuyorum, sen kendi kendine konuşuyorsun.
— Git başımdan.
— Gitmem.
— Uyuz.
— Deli.
— Git.
— Gitmem.
— Söyleyemem, bilmiyorum.
— Yazdıklarında cevabı saklı değil mi?
— Mümkündür fakat profesyonel bir bakış gerekiyor.
— Kendi kendini sen bile çözemiyorsun öyle mi?
— Çözemiyorum ve itiraf ediyorum gizli deliyim ben.
— Aman ne gizli ne gizli!
— Ne yani dışarıdan belli oluyor mu?
— Yazdıklarından oluyor kuzum.
— Kuzum deme bana.
— Doğru kart koçsun sen.
— Sus be sus. Git başımdan.
— Hah. Bu söz bu kadar yerinde kullanılabilirdi.
— Sahi mi, beğendin mi?
— Çok.
— İyi. Git başımdan.
— Kim hancı kim yolcu de bir yol, bakalım çaresine.
— Arkadaş şarkısını hatırladım birden.
— Ne olmuş?
— Çok cıvık bir şarkı. “Ortak olmak her sevince, her derde kedere ve yürümek ömür boyu beraberce el ele.” Aman, tecavüz edecekmiş gibi üstüme geliyor bu şarkı.
— Sen var ya zırdelisin.
— Kim hancı kim yolcu belleyelim, kim deli kim zır onu da buluruz.
— ...
— Sustun. Ömür boyu el ele ne be! Hiç mi terlemez o el, yazı var, kışı var.
— Bir kıvılcım düşer önce büyür yavaş yavaş.
— Yaa... Yanardağ patlıyor onla el ele. Arkadaşlar ya.
— Niye? İnsan ölürayak el ele olmak istemez mi?
— İster. Bir bakarsın Volkan’lı olursun, Mr.Spuck’la evlenirsin, yanmışsın arkadaş.
— Tamam yeter anladık. Saçma bir şarkı.
— Dur hırsımı alamadım daha. Nasıl bitiyor o şarkı.
— Yollarımız ayrılsa bile...
— Hah. Hani ömür boyu el eleydi? Hemencecik tüymenin de yolunu yapıyor.
— Bir dakika, sen niye konuyu değiştirdin.
— Değişsin, halel gelmez. Muhteviyatında şiddet olmayan sevgiden haz almıyorum ben.
— Bir bakarsın sağlı sollu dalmışsın arkadaş.
— Tabi tabi, kırbacın şaklat, acıt canımı, inim inim inlet beni arkadaş. Ama bir zahmet el ele.
— Başka şarkı var mı böyle, tüylerini diken diken eden.
— Var. “Orada bir köy var uzakta. Gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzdür.”
— Dur söyleme. Hem kıçını kaldırıp ilgilenmiyorsun köyle, hem de sahipleniyorsun, pes vallahi.
— Ben farklı ifrit olurdum ama sen de haklısın, değişik bir yaklaşım. Zaman zaman seviyorum seni.
— Beni.
— Evet beni.
— Çizgi romanım bile yapılır benim yakında süper-ego diye.
— Of git başımdan, yüz vermeye gelmiyor sana.
— Yahu ne geçimsiz adammışsın. Ayrılalım o zaman.
— İnme.
— İneceğim.
— Ego inmez kişilik bölünmez. Sana vereceğim bir tek beyin hücresi yok. Ya seversin ya ilaç kullanmaya başlarım.
— Aman senin neyini seveceğim, delisin sen deli.
— Madem deliyim ne diye benimle konuşuyorsun.
— Ben kimseyle konuşmuyorum, sen kendi kendine konuşuyorsun.
— Git başımdan.
— Gitmem.
— Uyuz.
— Deli.
— Git.
— Gitmem.